Zapraszam do refleksji...

Zapraszam do relaksu..

Dlaczego wiara?

Dlaczego wiara?

Dlaczego pokuta i chwała?

Dlaczego cień sensu istnienia mojego?

A przecież znaczę w niej

Drobinę doskonałości, mierności, ciszy

A ... kryształ jaźni szlifuje diament sacrum,

A ... ulotność moja więdnie w hebanowym czasie.

Jaka nić

Przenika , przechodzi, przewleka

To, po czym, z czym, dlaczego przechodzę.

Początek jej znam

Środek kręci głową,

Koniec, konfiguruje myśl, nadsłuchuje echa.

Trop z galaktyki drga,

Gdy wiercę głaz pierwiastka duchowego.

Tworzę meandry,

Skupiam szlachetność, prymitywizm, zdziwienie,

Czekam przyjaźni, żurawi, korowodu.

Dostrzegam cień sensu istnienia mojego!

Dostrzegam pokutę i chwałę!

Dostrzegam wiarę!

A tylko ogród przez ogród liter

Czerpię pastele myśli nie pozbieranych.

A ... zgrzytam i stygnę przy drzwiach serca

A ...  transcendentalny krok dudni w dniach życia

"Gdziekolwiek..."

Przedstawiam moją wersję  piosenki zatytułowanej "Gdziekolwiek" z repertuaru Marka Grechuty.Słowa Jan Zych. Muzyka Marek Grechuta .

Bór o świcie zimą

Bór o świcie zimą

Pacierz świtu

wzbił się w mroźne powietrze,

z wystrojonego w ponowę boru.

Jego pastelowe wersety

muskały igły sosny świerku,

kosmyki gałęzi.

W zanurzonym ciemnością poszyciu

trzaskała wataha dzików,

przemierzała chmara jeleni.

Dnieje unoszone śnieżnym powiewem

powoli w majestacie brzasku

nasycało korony drzew jutrzenkami barw

Trzęsły się na nich

przystrojone przez nocny mróz

filigranowe kryształki lodu.

Wśród konarów

przyozdobionych białym puchem

tuliły się do siebie

zahukane sowy.

Z zimowej jasności wyłaniały się

udekorowane śnieżnym pudrem

pnie drzew.

Między nimi kluczyły ślady lisa,

przebiegały susy zająca.

Na gałęziach wabiły się sikorki.

Pukanie za jedzeniem dzięcioła

przeszywało ciszę.

Bór wtopił się w dzień.

Brzmienie jego strun

z darów przyrody

zaszczyci z wdzięcznością

mój krajobraz.

Bór o świcie zimą

Witajcie serdecznie. Dzisiaj proponuję wiersz pt. "Bór o świcie zimą ". Życzę miłych wrażeń. Z pozdrowieniem autor - WW

Wiosenny zmierzch

Przetoczył się dzień...

Przetoczył się dzień

… , a nie ważne.

Posłaniec nowiu

wzniósł poświatą

toast zmierzchu.

Kiście oparów

wypełniły paterę wiosny.

Artefakty dźwięków

przeszyły majową zieleń.

Barwy zmierzchu

nasączyły krajobraz.

Nasączyły

moje spojrzenie.